زمینه و هدف کافیین با داشتن خاصیت نیروزایی و ضدالتهابی می تواند علاوه بر افزایش عملکردهای ورزشی موجب کاهش پاسخ های التهابی ناشی از انجام فعالیت های ورزشی شدید شود. هدف از مطالعه حاضر تبیین اثر مکمل کافیین و فعالیت ورزشی وامانده ساز بر عوامل التهابی در محیط گرم بود. روش کار 30 مرد ورزشکار با میانگین سنی 9/3 ±,6/26 سال در شرایط کم آبی بدن به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و به سه گروه مصرف کافیین (تعداد = 10 نفر)، گروه دارونما (تعداد = 10 نفر) و گروه کنترل (تعداد = 10 نفر) تقسیم شدند. گروه کافیین مقدار 6 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن کافیین مصرف کردند. 60 دقیقه بعد از آن، آزمودنی ها یک وهله فعالیت هوازی فزاینده وامانده ساز را اجرا نمودند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس عاملی با اندازه گیری های مکرر، آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 p< تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نتایج نشان داد که بلافاصله بعد از فعالیت ورزشی، میزان IL1B، TNFα,و IL6 به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود (001/0≥, p). گروه مصرف کافیین افزایش بیشتر میزان IL6 (001/0≥, p) و IL1B (05/0≥, p) و افزایش کمتر میزان TNFα,را در مقایسه با گروه دارونما تجربه کردند (001/0≥, p). همچنین، مقادیر hs-CRP تنها در گروه فعالیت ورزشی به طور معنی داری بیشتر از حالت پایه بود (001/0≥, p). نتیجه گیری فعالیت ورزشی بیشینه در محیط گرم و شرایط کم آبی بدن موجب افزایش رهاسازی شاخص های التهابی می شود که به نظر می رسد با مصرف کافیین تعدیل می شود. همچنین، استفاده از کافیین با بازیافت سریع تر وضعیت التهابی همراه است.

سابقه و هدف آسیب اکسایشی لیپیدی واکنشی است که مستلزم حمله بنیان های آزاد به اسیدهای چرب غیر اشباع با پیوندهای چندگانه است. سیر با برخورداری از آثار ضد اکسایشی می تواند ضمن مقابله با آثار نامطلوب فشار اکسایشی ناشی از بیماری ها، سبب کاهش شاخص آسیب های غشای سلولی شود. هدف پژوهش حاضر، پاسخ شاخص پراکسیداسیون لیپیدی به مصرف طولانی مدت سیر متعاقب فعالیت ورزشی وامانده ساز بود. روش کار مطالعه حاضر از نوع تجربی و جامعه آن دانشجویان پسر غیر فعال دانشگاه آزاد اهر با دامنه سنی 23-19 است که تعداد 26 نفر براساس پیشینه تحقیقات انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه دارونما، مکمل قرص سیر در دو دوز 500 و 1000 میلی گرمی در روز توزیع شدند. نمونه های خونی اول و دوم در حالت پایه و پس از فعالیت ورزشی وامانده ساز و نمونه های سوم و چهارم پس از 8 هفته مکمل سازی و در همان شرایط به منظور سنجش شاخص پراکسیداسیون لیپیدی گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری (0/05

مقدمه: ناکارآمدی کرونوتروپیک به عنوان کاهش پاسخ ضربان قلب به فعالیت ورزشی تعریف می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر مزمن مصرف سیگار بر پاسخ کرونوتروپیک به فعالیت ورزشی در مردان میانسال است. روش کار: این مطالعه تحلیلی گذشته نگر بر روی 1045 فرد مراجعه کننده به مرکز پزشکی ورزشی اکسیژن در سال 1398 انجام شد. در مجموع، پرونده 30 مرد سیگاری و 30 مرد غیر سیگاری مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات مورد نیاز از پرونده افراد استخراج و از آزمون T مستقل جهت تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد اختلاف معناداری در متغیرهای سن، سطح فعالیت بدنی، حداکثر ضربان قلب پیش بینی شده بر اساس سن، مدت زمان رسیدن به خستگی و تحمل فشار کاری افراد سیگاری و غیرسیگاری وجود نداشت (05/≥ P). ضربان قلب افراد سیگاری در حالت استراحت، در شدت زیر بیشینه و در طول دوره ریکاوری به طور معناداری بالاتر از افراد غیر سیگاری بود (05/≥ P). درصد افزایش ضربان قلب از استراحت تا شدت زیر بیشینه و حداکثر ضربان قلب در افراد سیگاری به طور معناداری کمتر از افراد غیر سیگاری بود (05/≥ P). نتیجه گیری: به نظر می رسد مصرف سیگار می تواند باعث افزایش ضربان قلب استراحت، کند شدن روند افزایش ضربان قلب در حین فعالیت ورزشی و ناتوانی در رسیدن به حداکثر ضربان قلب پیش بینی شده بر اساس سن شود. علاوه بر آن مصرف سیگار روند کاهش ضربان قلب در طول دوره ریکاوری را کند می کند. این یافته ها نشان دهنده ناکارآمدی کرونوتروپیک در افراد سیگاری است.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعیین تغییرات سطح بتا اندورفین، سیگنال های الکتروانسفالوگرافی (EEG)، زمان رسیدن به خواب آلودگی پس از مصرف کوتاه مدت کافئین و یک جلسه ورزش محرک انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع نیمه تجربی بود که جامعه آماری آن شامل دانشجویان دختر ورزشکار دانشگاه شهید مدنی آذربایجان در محدوده سنی 18 تا 24 سال بود که 20 نفر به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب شدند. آنها به طور تصادفی به دو گروه 10 نفره شامل گروه ورزشکار و گروه دارونما تقسیم شدند. هر دو گروه در فعالیت ورزشی شرکت کردند و یک ساعت قبل از شروع پروتکل تمرین، کپسول هایی حاوی 6 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن کافئین یا نشاسته- بدون اطلاع از محتویات آن، به آنها داده شد. در هر دو گروه، پروتکل تمرینی بروس تا حد خستگی انجام شد و شیب و سرعت تردمیل در شش تا هفت مرحله سه دقیقه ای تنظیم شد. اندازه گیری بتا اندورفین، گلوکز بزاق و فعالیت EEG در سه نقطه انجام شد: نیم ساعت قبل از مصرف کافئین، یک ساعت پس از مصرف کافئین و پس از تکمیل تست ورزش. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که یک جلسه تمرین ترمیمی همراه با مصرف کوتاه مدت مکمل کافئین در ورزشکاران باعث تغییرات درون گروهی قابل توجهی در تعداد امواج دلتا در ناحیه پره پیشانی نیمکره راست و تعداد امواج بتا در ناحیه جلویی نیمکره چپ علاوه بر این، مکمل های کوتاه مدت کافئین منجر به افزایش سطح بتا اندورفین پس از یک جلسه فعالیت ورزشی باقی مانده می شود. نتیجه گیری: مصرف کوتاه مدت مکمل کافئین با شرکت در یک جلسه فعالیت بدنی می تواند سیگنال های EEG و پاسخ مقادیر بتا اندورفین را در ورزشکاران بهبود بخشد.

هدف: مصرف کافئین عامل تاثیرگذار در  فعالیت­های مغزی و بهبود عملکرد ورزشی می باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی آثار مکمل دهی کوتاه مدت کافئین بر سیگنال های الکتروآنسفالوگرافی ورزشکاران طی یک جلسه فعالیت ورزشی وامانده ساز انجام گرفت. روش شناسی: این مطالعه از نوع تجربی بوده و جامعه آماری آن را دانشجویان دختر ورزشکار با دامنه سنی 18-24 سال با حداقل دو سال سابقه فعالیت ورزشی تشکیل می­دادند. از این جامعه  20 نفر بصورت داوطلبانه که دارای شرایط لازم برای ورود به این مطالعه بودند به عنوان نمونه انتخاب شدند و بصورت تصادفی در دو گروه 10 نفری گروه تجربی (ورزشکار مصرف کننده مکمل کافئین) و کنترل (ورزشکارمصرف کننده دارونما) قرار گرفتند. و کپسول های حاوی کافئین (با دوز 6 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) و نشاسته توسط هر یک از آزمودنی ها بدون اطلاع از محتوای کپسول و یک ساعت قبل از شروع پروتکل وامانده ساز مصرف گردید. برای هر دو گروه پروتکل ورزشی وامانده ساز بروس تا مرز خستگی اجرا شد. همچنین از تمام آزمودنی ها اندازه گیری امواج مغزی توسط دستگاه الکتروآنسفالوگرافی در سه مرحله ( نیم ساعت قبل از مصرف کافئین و یک ساعت بعد از مصرف کافئین و  بعد از اتمام آزمون وامانده ساز) انجام گرفت. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که یک جلسه فعالیت ورزشی وامانده ساز همراه با مکمل­دهی کوتاه مدت کافئین در ورزشکاران، باعث ایجاد تغییرات معنی دار در امواج دلتا در ناحیه پیشانی نیمکره راست و امواج بتا در ناحیه پیشانی نیمکره چپ می گردد (05/0 >P). نتیجه گیری: مکمل­دهی کوتاه مدت کافئین قبل از شرکت در یک جلسه فعالیت ورزشی وامانده ساز می­تواند موجب بهبود سیگنال­های الکتروآنسفالوگرافی در ورزشکاران شود.

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر مقایسه اکسیداسیون چربی و کربوهیدرات طی شدت های مختلف ورزش تا واماندگی در دوچرخه سواران حرفه ایی و آماتور است.مواد و روش ها: در این پژوهش 42 نفر دوچرخه سوار حرفه ایی و 31 نفر دوچرخه سوار آماتور (نخبه) شرکت کردند. آزمودنی ها یک آزمون ورزشی فزاینده را بر چرخ کارسنج با 50 وات افزایش در هر 3 دقیقه تا واماندگی اجرا کردند. نسبت تبادل تنفسی (RER) و ضربان قلب هنگام فعالیت ثبت شد. میانگین حجم اکسیژن دمی، حجم دی اکسید بازدمی و RER در طول زمان استراحت و 3 دقیقه پایانی بارهای کاری ثبت و مقدار اکسیداسیون کربوهیدرات و چربی با استفاده از معادله های عنصرسنجی محاسبه گردید.یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد مقدار RER در حالت استراحت و شدت 200 وات بین دو گروه دوچرخه سوار حرفه ای و آماتور تفاوت معنی داری ندارد، ولی در شدت های 300 و 400 وات RER در دوچرخه سواران حرفه ای به طور معنی داری از دوچرخه سواران آماتور پایین تر می باشد (P=0.01). بین دو گروه دوچرخه سواران آماتور و حرفه ای در مقدار و درصد اکسیداسیون کربوهیدرات و چربی تفاوت معنی داری در حال استراحت و شدت های مختلف وجود نداشت.نتیجه گیری: تفاوت اندکی در مورد استفاده از کربوهیدرات و چربی بین دوچرخه سواران حرفه ای و آماتور وجود دارد، ولی همین تفاوت اندک و صرفه جویی اندک دوچرخه سواران حرفه ای در استفاده از کربوهیدرات ها موجب تفاوت عملکردی عمده ای بین آنها می شود.

زمینه و هدف: با توجه به بروز پاسخ فیزیولوژیک و ایمونولوژیک متعاقب فعالیت حاد وامانده ساز در بدن انسان و شواهد موجود در زمینه تقویت سیستم ایمنی به دنبال مصرف آلویه ورا، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر مصرف کوتاه مدت عصاره گیاه آلویه ورا بر استرس ایمونولوژیک دختران فعال جوان متعاقب فعالیت ورزشی وامانده ساز کراس فیت انجام گردید. روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 30 دختر جوان فعال سالم (سن 33/2 ± 03/23 سال؛ وزن 36/6 ± 55/65 کیلوگرم؛ شاخص توده بدن 2/47± 22/99کیلوگرم/مترمربع) به طور تصادفی در دو گروه تجربی (مصرف 300 میلی گرم عصاره آلویه ورا و فعالیت وامانده ساز) و کنترل (مصرف 300 میلی گرم دارونما و فعالیت وامانده ساز) قرار گرفتند. دو گروه پس از مصرف دوهفته ای آلویه ورا و دارونما، فعالیت ورزشی منتخب کراس فیت را تا حد واماندگی اجرا کردند. نمونه های خونی جهت سنجش متغیر های ایمنی در شرایط مشابه در سه مرحله پیش آزمون، پس از دو هفته مصرف عصاره و پس از آزمون وامانده ساز اندازه گیری و با استفاده از آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بون فرونی در سطح0/05>P مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: مصرف دو هفته مکمل آلویه ورا مقادیر ایمونوگلوبولین ها A, G, M را به طور معنی دار افزایش داد (0/001=p) اما تمرین حاد وامانده ساز موجب کاهش معنی دار آن ها گردید (0/001=p). از طرف دیگر میزان کورتیزول پس از یک جلسه تمرین حاد وامانده ساز افزایش معنی داری یافت (0/001=p) که این افزایش در گروه مصرف کننده آلویه Bورا معنی دار نبود (0/62=p). نتیجه گیری: به نظر می رسد مصرف دو هفته عصاره گیاه آلویه ورا با بهبود فاکتور های سیستم ایمنی بدن و ممانعت از افزایش غلظت کورتیزول می تواند تا حدی آثار سرکوبگر فعالیت حاد وامانده ساز بر سیستم ایمنی دختران جوان فعال را تعدیل کند.

مقدمه: گزارش شده است که انجام فعالیت های ورزشی شدید باعث بروز استرس اکسایشی در عضلات فعال می شود. با این حال استرس اکسایشی ناشی از ورزش را می توان با مکمل یاری آنتی اکسیدان ها کاهش داد.هدف: پژوهش حاضر جهت بررسی تاثیر مکمل یاری کوتاه مدت جینسنگ بر غلظت مالون دی آلدئید (MDA) و فعالیت سوپراکسیددسموتاز (SOD) متعاقب یک جلسه فعالیت هوازی وامانده ساز در ورزشکاران جوان انجام شد.روش بررسی: در یک مطالعه نیمه تجربی 20 بوکسور مرد جوان به طور تصادفی به دو گروه دارونما و مکمل تقسیم شدند. افراد گروه مکمل روزانه 2 گرم کپسول جینسنگ را به مدت یک هفته مصرف کردند و گروه دیگر نیز دارونما (2 گرم کپسول دکستروز) دریافت کردند. آزمودنی های دو گروه پس از هفت روز مکمل یاری، در یک آزمون هوازی وامانده ساز بر روی نوارگردان به فعالیت پرداختند. نمونه های خون وریدی آزمودنی ها در چهار مرحله؛ 1. قبل از مکمل یاری 2. بلافاصله قبل از فعالیت ورزشی3. بلافاصله بعد و 4. 24 ساعت بعد از فعالیت ورزشی جمع آوری شد.نتایج: نتایج پژوهش بیانگر این بود که افزایش MDA در مراحل بلافاصله و 24 ساعت پس از فعالیت در گروه دارونما نسبت به گروه مکمل به طور معنی داری بالاتر بود (p=0.001). همچنین فعالیت آنزیم SOD در بعد از فعالیت وامانده ساز در گروه جینسنگ در مقایسه با گروه دارونما به طور معنی داری افزایش پیدا می کند (p<0.05).نتیجه گیری: به طور کلی می توان گفت که مکمل یاری کوتاه مدت جینسنگ فشار اکسایشی ناشی از فعالیت هوازی وامانده ساز را با کاهش دادن MDA و افزایش فعالیت SOD در ورزشکاران جوان مهار می کند.

زمینه و هدف: تاثیر فعالیت های ورزشی بر ترشح هورمون های تیروئیدی، موضوعی بحث برانگیز است. از این رو مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر یک دوره تمرین هوازی منتخب بر سطوح هورمون های تیروکسین (T4)، تری یدوتیرونین (T3) و کورتیزول در زنان ورزشکار و غیر ورزشکار پس از یک جلسه فعالیت ورزشی درمانده ساز به انجام رسید.روش ها: در یک مطالعه نیمه تجربی قبل و بعد، از بین زنان داوطلب، 20 نفر واجد شرایط به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه ورزشکار (10 نفر) و غیرورزشکار (10 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی های در هر دو گروه، فعالیت وامانده ساز (آزمون بروس) را قبل و بعد از هشت هفته تمرین هوازی فزاینده (3 جلسه در هفته دویدن فزاینده و پله نوردی با شدت 45 تا 85% حداکثر ضربان قلب) انجام دادند. نمونه خونی بلافاصله پس از هر بار اجرای فعالیت وامانده ساز جمع آوری و با کیت ویژه هر هورمون و روش رادیو ایمنواسی آنالیز شد. جهت مقایسه میانگین ها نیز از آزمون های آماری t زوجی، تحلیل واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که به دنبال هشت هفته تمرین هوازی در گروه ورزشکار سطوح هورمون های تیروکسین (P=0.01) و تری یدوتیرونین (P=0.002) در پاسخ به فعالیت وامانده ساز، افزایش معنی دار یافته اما این تغییرات در گروه غیرورزشکار معنی دار نبوده است. از طرفی، مقادیر هورمون کورتیزول در هر دو گروه در پاسخ به این فعالیت کاهش معنی دار (P=0.04) نشان داده است.نتیجه گیری: بطور کلی نتایج تحقیق نشان داد که انجام تمرینات هوازی منظم می تواند پاسخ کورتیزول را به استرس جسمانی در زنان ورزشکار و غیرورزشکار تعدیل نماید اما تاثیر قابل ملاحضه ای بر سطوح هورمون های تیروئیدی T3 و T4 ندارد.

سابقه و هدف: افزایش فشار اکسایشی ورزش های مختلف و مصرف مکمل های خوراکی به منظور کاهش آسیب های اکسیداتیو ناشی از فعالیت بدنی در بین ورزشکاران رایج است. مطالعه حاضر به منظور بررسی نقش آنتی اکسیدانی آغوز گاوی در برابر فشار اکسایشی ناشی از فعالیت وامانده ساز در دانشجویان دختر فوتسالیست انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی 18 دانشجوی دختر فوتسالیست به طور تصادفی به 2 گروه دارونما و مکمل تقسیم شدند. افراد گروه مکمل روزانه 2 عدد کپسول آغوز گاوی (mg500) به مدت دوهفته مصرف کردند. گروه دیگر دارونما (کپسول دکستروز) دریافت کردند. آزمودنی های 2 گروه پس از 2 هفته مصرف مکمل و دارونما در یک آزمون هوازی وامانده ساز بر روی نوار گردان به فعالیت پرداختند. نمونه های خونی وریدی آزمودنی ها در 4 مرحله؛ 1) قبل از مکمل و دارونما 2) بعد از 2 هفته مصرف 3) بلافاصله بعد از فعالیت ورزشی وامانده ساز 4) 24 ساعت بعد از فعالیت ورزشی جمع آوری شد. سپس دو شاخص مالون دی آلدئید و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام اندازه گیری شدند. آزمون نرمال بودن توزیع داده ها با استفاده از آزمون موخلی انجام شد. سپس با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه های تکراری مورد آزمون قرار گرفتند. نتایج: مالون دی آلدئید در سه مرحله؛ بعد از بارگیری، بلافاصله و 24 ساعت پس از انجام فعالیت در گروه مکمل نسبت به دارونما کاهش معنی دار داشت (0/001≥ P). همچنین ظرفیت آنتی اکسیدانی تام در بعد از فعالیت وامانده ساز در گروه مکمل در مقایسه با گروه دارو نما افزایش معنی دار بیشتری داشت (0/05≥ P). نتیجه گیری: به نظر می رسد مکمل یاری کوتاه مدت آغوز، فشار اکسایشی ناشی از فعالیت هوازی وامانده ساز را با کاهش مالون دی آلدئید و افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی تام در دانشجویان دختر فوتسالیست مهار می کند.